A dokładniej, Łowczy Wielki Litewski, a jeszcze dokładniej to Łowczy Wazów, mówiąc w skrócie, no ale pojawił się w czasie kwerendy dotyczącej Jana Kazimierza, służył mu 20 lat, to trzymajmy się tej wersji :-)

"Nie"-zawodna Fiki Wiki milczy na jego temat i nawet nie wspomina o nim wymieniając innych łowczych wielkich litewskich.

Panie, Panowie, poznajcie Gebharda de Müllenheim (@Gabriel, się okazało, że Gebhard to imię :), jednego z dłużej działających agentów, tak mi podpowiada intuicja, na polskim dworze. 

Niestety nie posiadam wdzięku prestidigitatora, dlatego pozwolę sobie wkleić jego przetłumaczony biogram, który został opublikowany na początku 20 wieku we Francji (ze względu na grasujących złodzieji informacji wszelakich nie podaję źródła, jak ktoś jest zainteresowany to proszę napisać to prześlę linka). Aha, tłumaczenie wspomagane i ten tego, ale oddaje "powagę" sytuacji ;-).

"Gebhardt, z najstarszej i protestanckiej gałęzi, urodzony 26 września 1599 roku w Mittelwihr, był synem Jakuba i Marii de Bern, którzy przykładali największą wagę do jego edukacji. Po spędzeniu pięciu lat pod okiem nauczyciela edukacji podstawowej, przez kolejne pięć lat uczęszczał na kursy na Uniwersytecie w Strasburgu, a następnie udał się na dwór Ribaupierre. 

Zamiast wybrać karierę wojskową, poświęcił się przez trzy lata nauce łowiectwa i dzięki swemu niezwykłemu talentowi w tej dziedzinie zyskał taką reputację, że królowie i książęta zabiegali o jego usługi. Powołany na dwór elektora saskiego Chrystiana II, z zapałem poświęcił się swojemu powołaniu: jego sława rosła i dotarła do uszu cesarza Ferdynanda II [Habsburga], który zabrał go na swój dwór i uczynił swoim wielkim łowczym. Podczas wizyty księcia Władysława-Zygmunta [przyszły król Władysław IV] na dworze wiedeńskim, który poznał Gebhardta, przywiązał się do niego i uzyskał pozwolenie od cesarza, aby towarzyszył mu w podróży do Włoch. Po pewnym czasie życia w wielkiej zażyłości [cokolwiek to znaczy ;-)] w Rzymie obaj podróżnicy wrócili w 1625 roku i zatrzymali się w Warszawie, gdzie król Zygmunt III, chcąc zatrzymać Gebhardta w celu jego osobistego nauczania sztuki łowieckiej i sokolnictwa, mianował go [Gebharda] na prośbę księcia Władysława, na wielkiego łowczego i sokolnika Wielkiego Księstwa Litewskiego. Gebhardt nie miał jednak zamiaru pozostać długo w Polsce, pomimo książęcej szczodrości. Zamieszki panujące w kraju sprawią, że wkrótce zamieni on zabawę w broń myśliwską na poważniejszą grę wojenną. W jednym ze swoich listów, datowanym na 4 kwietnia 1626 roku z Warszawy, adresowanym do przyjaciół na dworze w Ribaupierre, opisuje stan rzeczy w Polsce i terror, jaki wówczas szerzyli wokół siebie Tatarzy: ten list ma ogromne znaczenie historyczne [pytanie gdzie jest ten list]. Niemniej jednak pozostał w tym królestwie jeszcze przez kilka lat i osiągnął najwyższe stopnie. Za panowania Władysława IV, który w 1632 r. zastąpił swojego ojca, wielki łowczy miał często okazję wyróżnić się jako wojownik i towarzysz broni; szczególnie wyróżnił się w kampanii moskiewskiej przeciwko carowi Michałowi Romanowowi, w wyniku której uzyskał za zgodą Stanów polski indygenat, najwyższą godność, do jakiej cudzoziemiec mógł aspirować. Został mianowany starostą Maffelischken, Striwoken [udało mi się ustalić, że to obecnie białoruska Stryjówka], Bersteniken, dziedzicznym panem w Pusketen, Podolle, Blauschwarren, Liebenau itp. i szambelanem królewskim. Jego wynagrodzenie wynosiło 10 000 florenów. Po śmierci swego królewskiego dobroczyńcy w 1648 r. Gebhardt służył jeszcze Janowi II Kazimierzowi przez dwadzieścia lat, potem porzucił wszystkie swoje godności na rzecz swego syna Władysława, który został zatwierdzony dekretem króla Jana Kazimierza z 25 lipca 1668 r. i udał się na emeryturę do swoich ziem w Prusach,

Zmarł w Pusketen 12 grudnia 1673 r., a jego doczesne szczątki pochowano w kościele Sackheim [z tego co udało mi się ustalić to kościół spłonął i w chwili obecnej przebiega tam autostrada] w Królewcu 7 czerwca 1674 r. Przez całe życie pozostawał wierny motcie swego domu: fortiter in re, suaviter in modo, semper florens [czyli w wolnym internetowym tłumaczeniu - odważny w czynach, łagodny w zachowaniu, zawsze kwitnący]"

cdn

	bolek
	19 maja 2024 23:01