Nie pamiętam kiedy dokładnie pojawił się pomysł z winnicą. Sądząc po grubości pni niektórych krzewów, musiało to być w poprzednim stuleciu. Inspiracją był smak, wygrzanych w słońcu na południowej ścianie stodoły, winogron posadzonych przez Dziadka. Nie pomogły żadne perswazje typu, że klimat nie taki, że terroir jest terrible. Jak się chłop uprze...

Posadziłem rząd krzewów różnych odmian, w miejscu gdzie wydawało się być dużo światła, ponieważ winorośl uwielbia słońce i zacząłem się doktoryzować w kwestii tzw prowadzenia, czyli podwójny Guyot czy pojedynczy itp itd. Niestety, z biegiem czasu podrosły nie tylko krzewy winorośli, ale wszystkie wierzby i choinki w koło, o mirabelkach samosiejkach nie wspominając. Słońce jest do południa, a później już cień.

Nie znam bardziej żywotnej rośliny od winorośli. Jak już się dobrze ukorzeni to nie straszne jej np ostrze kosiarki, które ją zahaczy w trakcie nierównej walki z napierającą zewsząd trawą. Na następny rok pojawiają się nowe pąki, z których ostatecznie uformuje się nowy krzew. Rozmnażanie winorośli jest bajecznie proste. Można przykopać na wiosnę gałązke, która się ukorzeni do jesieni, albo wsadzić do doniczki patyk z kilkoma oczkami, który pozyskujemy podczas lutowego cięcia.

Winorośl wymaga regularnego i zdecdowanego cięcia. Nie ma zmiłuj się. Na początku moje zachowawcze podejście do tej kwestii kończyło się wybujałym chaosem, z mnóstwem drobnych owoców i frustracją, że znowu nie da się tego zrobić jak opisują w mądrych książkach. Winorośl owocuje na pędach, które wyrastają na zeszłorocznych, zdrewniałych latoroślach. W zależności od tego czy chcemy dużo małych, czy mało dużych owoców, wybieramy jeden lub dwa takie pędy i przycinamy na 5-8 oczek licząc od pnia. Przyznaję, że zaraz po cięciu w lutym wygląda to dramatycznie, za to w kwietniu, maju gdy krzewy zaczynają się zielenić możemy sobie pogratulować wcześniejszego zdecydowania, które zostanie wynagrodzone widokiem krzewów uginających się pod ciężarem dorodnych kiści winogron, z których możemy spróbować zrobić wino.

Wino można zrobić ze wszystkiego, ale prawdziwe wino, jak sama nazwa wskazuje, jest z winogron. Zrobienie dobrego wina to jest wyższa szkoła. Będę jeszcze próbował i może w którymś roku wyjdzie coś pitnego. Pocieszające jest to, że zawsze można go przepędzić i wtedy nikt się nie krzywi, że kwaśne tylko... uuu, mocne!
Poza tym, wino robi się z tzw odmian przerobowych, które generalnie nie nadają się do jedzenia. Posadziłem później co prawda kilka takich sadzonek, które dostałem z jednej z podkarpackich winnic, ale znikome ilości winogron nie pozawalały jak dotąd na wyprodukowanie czegokolwiek.

Rzeczywistość niestety zweryfikowała negatywnie moje plany zostania lokalnym winiarzem, ale krzewy które posadziłem rosną i dają wiele satysfakcji, a jak Bóg da to i trochę owoców. Poza tym, teraz jak gdzieś jadę to zawsze staram się przywieźć jakiegoś nowego "patyka", którego probuję ukorzenić i docelowo wsadzić do gruntu. Sadzonka z wiedeńskiego Schönbrunn jest już obecnie dorodnym krzewem, który co prawda słabo owocuje, ale jak to mówią "jeść nie woła", tak więc rośnie sobie dalej. Cypryjskie sadzonki uratowane z hałdy przeznaczonej do spalenia, pomimo tego, że ładnie się ukorzeniły to niestety nie oparły się polskiej zimie.

W zeszłym roku, podczas pandemicznych wakacji w Grecji, pobrałem kolejną porcję materiału do nasadzenia, który przez zimę ładnie się ukorzenił i teraz czeka na wysadzenie do gruntu. Postanowiłem zadedykować tą winorośl śp. Jackowi Drobnemu, który był prawdziwym vigneron i robił zacne wina. Sadzonka jest na razie niepozorna, ale już za dwa, trzy lata powinny pojawić się pierwsze owoce.

"Drobny"

---

tagi: winorośl 

	bolek
	19 maja 2022 12:00

36     1927    21 zaloguj sie by polubić